Prolog

Wszechobecna ciemność w jednej chwili została przecięta sztyletem nagłego, oślepiającego blasku. Światłość, chociaż wieczna i nieśmiertelna, trwała ledwie ułamek sekundy. Tyle jednak starczyło, by zrodzić na świat coś, czego jeszcze niczyje oko nie widziało. I zapewne już nigdy więcej nie zobaczy.

Trzynastoletni chłopiec wyłonił się z objęć mroku, pędząc przed siebie czym prędzej. Nie zważając na zupełnie obcą, opustoszałą okolicę biegł tak szybko, jak tylko mógł. Adrenalina buzująca w jego żyłach nie pozwalała nawet na moment zwolnić, by zaczerpnąć powietrza. Duże, ciemnoniebieskie oczy wyrażał paniczny strach, a w głowie kołatała się tylko jedna myśl: „Biegnij, uciekaj! On nie może cię znaleźć!”

Jednak znalazł. Sunął tuż za nim, powoli, spokojnie. Mimo tego, że chłopak biegł, wciąż doskonale go widział. Bo w końcu czy człowiek mógł równać się z nieskazitelną, potężną, niezniszczalną i nieomylną siłą, jaką był? Uśmiechnął się do siebie, wsłuchując się w miarowe postukiwanie obcasów jego butów uderzających o beton. „Niech ucieka, niech wierzy, że może mnie zgubić. Wiara to bardzo ważna rzecz. Wspaniała i niezbędna, jak na początek”.

W końcu zmęczenie wzięło górę. Chłopiec, opadłszy z sił, położył się na chłodnej trawie. Mógł tylko czekać, aż to stworzenie go znajdzie, ale nic nie mógł na to poradzić: dysząc ciężko nie był w stanie ruszyć nawet palcem. Resztkami sił rozglądał się nerwowo dookoła, jednak bez skutku: zdawać by się mogło, że znów był zupełnie sam, otulony chłodnym płaszczem utkanym z wiatru, ciemności i gwiazd rozsypanych po całym sklepieniu. Były przepiękne, bijąc swym radosnym, łagodzącym zmysły blaskiem. Prowadziły ku zapomnieniu, błogiej nicości i zadumie, która nieodłącznie im towarzyszyła.

Jednak zmysły wciąż miał czujne. Nasłuchiwał, czy wciąż był sam, czy wciąż towarzyszył mu tylko księżyc. Trwając tak już jakiś czas powoli dźwignął się na nogi, z niepokojem spoglądając wokół siebie. Zauważył, że stał na trawniku jakiegoś ładnego, jednak niewątpliwie opuszczonego domu. Wytężył wzrok, jednak ciemność uniemożliwiła mu dojrzenie szczegółów. W jednej chwili zapomniał o zagrożeniu i pomyślał, że musi tam wejść. Nie wiedział, co nim kierowało i dlaczego, jednak nie dbał o to. Ta budowla zdawała się do niego szeptać, przywoływać, jak gdyby była cząstką jego samego. I kiedy już zrobił pierwszy krok zamarł, bowiem na swoim ramieniu poczuł czyjąś lodowatą dłoń. Serce zaczęło łomotać w klatce zupełnie tak, jakby chciało się z niej wyrwać, a jakiś potwór w brzuchu zaczął bawić się jego wnętrznościami. Nie dbał o dumę i odwagę, o których tyle opowiadał mu ojciec, w tej chwili pragnął zemdleć, zapaść się pod ziemię, zniknąć. Byleby więcej nie czuć tego panicznego strachu i paraliżującej ciało pewności, że za chwilę umrze.

Jednak długi czas nic się nie działo. Chłopak nie miał odwagi nawet drgnąć: był przekonany, że każdy fałszywy ruch mógł być wyrokiem.

Mimo to zebrał w sobie tyle odwagi, by zdołać wyszeptać dwa słowa:

— Kim jesteś?

Choć cisza trwała zaledwie kilka sekund, chłopcu wydawała się być wiecznością.

— Może Śmiercią — odparł łagodnym, dźwięcznym, miłym dla ucha głosem. — A może Losem. Może Czasem, może Życiem.

Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Zaskoczony zarówno odzewem, jak i nowym, dotąd nieznanym uczuciem, które zagościło w jego sercu, odwrócił powoli głowę, by spojrzeć na obce stworzenie. Miał pewność, że nie było człowiekiem, jednak, ku wielkiej uldze, pomyślał również, że może mu ufać. Mimo to przeraził się wielce, kiedy spojrzał w idealnie białe, duże ślepia pozbawione jakichkolwiek źrenic. Reszta twarzy była zacieniona pod grubym kapturem, tylko oczy lśniły jasnym blaskiem.

Stworzenie spoglądało przed siebie ze stoickim spokojem. Zdawało się nie myśleć o chłopcu, a tonąć w morzu własnych myśli i wspomnień.

— Ten dom jest dla ciebie ważny? — spytał, powoli odzyskując spokój. Zauważył, że stworzenie z wielką ciekawością przyglądało się budynkowi, przed którym stali. Sam był zaskoczony tym pytaniem i przez chwilę nie miał pewności, czy oby na pewno wydostało się z jego ust, ale strach powoli ustępował, rozwiązując język.

Istotę wyraźnie zainteresowało to pytanie. Zwróciła ku niemu swoją twarz, wciąż ukrytą pod maską cienia. Jedynie białe oczy zabłyszczały intensywniej.

— Dom to tylko budowla. Jest jak domek z kart — wystarczy, że dmuchniesz, a rozsypie się w mgnieniu oka — mówił spokojnie. — Jednak to, co stało się w jego wnętrzu, miało wielkie znaczenie. A wiesz, dlaczego? — Stworzenie spojrzało na chłopca, który słuchał go z zapartym tchem. — Bo tutaj wszystko się zaczęło. Dojrzewało w wielu innych miejscach, ale swój start miało właśnie tu. Jednak dla mnie może i jest ważny. Tobie zaś jest niezbędny.

— Mnie? — spytał, nie wiedząc, co myśleć. Nigdy w życiu tu nie był, nie znał tej okolicy, a co dopiero domu! Był pewien, że znajdował się setki kilometrów od rodziców, którzy teraz pewnie wielce się o niego niepokoili... Cóż go więc obchodził jakiś opuszczony dom?

Mimo wszystko poczuł, że powinien się odezwać, co więcej, do głowy przyszło mu bardzo dziwne pytanie, które wręcz musiał zadać. Tak więc po chwili milczenia odezwał się z wahaniem:

— Kim w takim razie jestem?

Stworzenie uśmiechnęło się szeroko, silniej ściskając jego ramię.

— Ty jesteś symbolem. Jesteś złem, smutkiem i rozpaczą, ale i dobrem, miłością i szczęściem. Prawie początkiem i pewnym końcem wszystkiego.

Wszystko to spisana przez jednego człowieka jego własna historia.