I Tomorrow seems remote...

Psiakrew! Auć!

Garth Dahi wygramolił się spod olbrzymiego biurka. Rzucając przekleństwami rozmasowywał bark, którym uderzył o róg pulpitu, krzywiąc się przy tym niemiłosiernie. Westchnął ciężko, odwracając się ponownie w stronie wielkiej machinerii, którą usilnie próbował uruchomić. A składała się z kilku komputerów, wielu większych lub mniejszych monitorów i zwisających wszędzie kabelków o różnych barwach. I o ile to, co stało na biurku robiło niemałe wrażenie, tak bałagan, jaki panował pod nim, był przerażający. Całą powierzchnię podłogi zakrywały pospiesznie zapisane notatki, długopisy i różnorakie narzędzia, które miały zastąpić mu najwspanialsze bóstwa i włączyć maszynę.  A o tym marzył nieprzerwanie od kilku lat. Konkretnie od siedmiu, bo aż tyle zajęło mu konstruowanie tego urządzenia. Zebranie wszelkiej potrzebnej wiedzy, tak nieokiełznanej, kruchej, często wieloznacznej, nie było prostym zadaniem, a i zabrało bardzo dużo czasu. Jednak człowiek ogarnięty szaleństwem twórczym wcale go nie liczył: ważne było dla niego tylko to, co już wiedział i czego dowiedzieć się powinien. Ale Garth osiągnął już wszystko. Teraz pozostał mu najtrudniejszy z punktów: realizacja. Realizacja marzenia tak nierzeczywistego, jak zatrzymanie czasu.

Ale przecież on poniekąd chciał go zatrzymać.

Wciąż jednak czegoś brakowało. Miesiące mijały błyskawicznie, zupełnie jak kartki kalendarza wyrywane przez wiatr i niesione hen daleko. Garth wciąż tego nie zauważał, jednak zdawał sobie sprawę z tego, że to za długo trwa. I za każdym razem byłą to głupota: źle połączony kabel, nie ta karta, nie ta kombinacja. I całą robotę trzeba było zaczynać od nowa. Było jednak warto: mimo licznych niepowodzeń Dahi nie zamierzał porzucić swojego dzieciątka. Było dla niego jedynym błyszczącym punktem w wszechobecnej ciemności, jaką zgotował mu los, jedynym powodem, dla którego wciąż kroczył dalej przez to zgniłe, ponure, nic niewarte życie.

Ale tego dnia wstał z łóżka z poczuciem, że będzie lepiej. Śnił o pięknych rzeczach, po przebudzeniu bardzo wczesnym rankiem również je widział: kropelki rosy osiadły na oknach przepuszczających przez siebie blade, radosne promienie słońca. Wnet całe pomieszczenie rozświetlił radosny blask, który dało się zobaczyć również w oczach Gartha. Dało się wyczytać z nich wiadomość: „To jest dobry dzień!”.

Więc kiedy wypełzł spod tego biurka, pełen najczarniejszych myśli, po raz kolejny pomyślał o tych pięknych siedmiu latach, które spędził na realizacji projektu swojego życia. Nie mógł się poddać, kiedy był już tak daleko! O nie, wszelkie wątpliwości, przejawy pesymizmu czy choćby nawet realizmu należało odłożyć na bok. Bo oto Garth Dahi dokonywał niemożliwego.

Nie myśląc nawet o czymś tak prymitywnym jak jedzenie i picie pracował w pocie czoła, karmiony nadzieją i pogonią za spełnieniem swojego największego pragnienia podniósł się z ziemi, z radosnymi błyskami spoglądając na największy z monitorów, powieszony na środku.

I oto piątego czerwca zdarzył się cud! Jakże wielka radość niczym gorący wywar rozpłynęła się po ciele Gartha. Miał ochotę wrzeszczeć z radości, podskakiwać, tańczyć tak samo jak potworek, który bawił się jego wnętrznościami, powodując wspaniale uczucie błogości, a jednocześnie ciężaru, bowiem aż tyle pozytywnych uczuć uderzyło w niego tak nagle. Szare oczy błyszczały najjaśniejszym blaskiem, a żółtawe zęby ukazały się w szerokim uśmiechu, kiedy wielki ekran zaświecił szarą poświatą. A to mogło oznaczać tylko jedno: udało się!

Radość nie trwała jednak długo. Zamiast specjalnego kodu, który sam opracował Dahi, na środku wyświetlił się dziwny napis. Jego wyjątkowość polegała na tym, że był zapisany w języku, z którym nigdy w życiu się nie spotkał. Przyszło mu do głowy, że albo był martwy, albo wymyślony, albo… nieistniejący. Uczucie uniesienia natychmiast uleciało z mężczyzny, pozostawiając gorzkie rozczarowanie, paraliżujący strach i wściekłość. Nie mógł uwierzyć, że tuż przed metą coś poszło nie tak! Rozgniewany przyjrzał się uważniej napisowi, który niespodziewanie zaczął rozrastać się po całym ekranie, już wkrótce zapełniając całą jego powierzchnię.

„Fyu ywhox m rmojud, pa apesmyjm J’dyuhr’. Fyu ywhox mu J’dyuhryo’, pa ghmilac’o ljmucbyu serzi jlu. Fyu ywhox m serzody: jo’ ghzupyuwc’u y cepy’o mopyxor’. Fyu ywhox m rmojud, pa mogc’oko dam’u pir’ mpik ryu’m’bo, pi xo’ efyuj’r’”.

Napis po pewnej chwili zaczął migać, co jakiś czas zmieniając kolory, a wielkich głośników stojących w kątach wydobyło się głośne wycie alarmu. Nic nie szło tak jak powinno! Jednak Garth starał się zachować zimną krew. Zasiadł na krześle, wcześniej zrzuciwszy z niego jakieś ubrania, i zabrał się za naprawianie szkód. Jednak nie minęły dwie minuty, kiedy zaczął blednąć, aż wreszcie całkowicie zniknął. Wciąż nękany niepokojem spoglądał nieufnie na pusty już ekran i bez towarzyszącej mu euforii wpisał kod i hasło, które miało mu otworzyć dostęp.

I otworzyło. Otworzyło dostęp do wszystkiego. Bo czymże jest dla niego wszystko?

Przyszłością.

***

O czym myślisz, kiedy wyobrażasz sobie letnią noc? O czarnym niebie wysypanym migoczącymi gwiazdami, o bladym, okrągłym księżycu rzucającym blask na ziemię, o ciepłym wiaterku rozwiewającym włosy? To prawda, o ile jesteś wśród bliskich, o ile stoisz na własnej ziemi, pod doskonale sobie znanym sklepieniu. Ale gdy jesteś w zupełnie obcym mieście, zdana tylko na siebie, bez ani jednej wskazówki, rady, wyciągniętej w geście pomocy ręki? Wówczas widzisz niekończąca się ulice pogrążonym w mroku ciemniejszym i gęściejszym niż zwykle. Zdaje się oplatać cię swoimi lodowatymi ramiona i wodzić złudzeniem światła jaśniejącego gdzieś w oddali. W rzeczywistości jednak prowadzi cię w obce uliczki, choć przecież znane. Mijasz dziwne budynki, choć przecież ich obraz powoli przebija się przez zaporę zapomnienia. Mimo to próbujesz zachować spokój: znajdowałaś się przecież
w centrum miasta; lampy uliczne pewnie tylko na chwilę przestały świecić, a już za moment zza rogu wyjedzie jakiś samochód. Wszystko będzie dobrze.

Jednak wciąż nie możesz oprzeć się wrażeniu, że ktoś cię obserwuje. Odwracasz się, drżąc lekko, ale nie dostrzegasz nic, nawet kota przemykającego przez zupełnie opustoszałą ulicę. Nic też nie słyszysz, zupełnie jakby całe miasto zamarło. Przyspieszasz kroku, nie chcesz przecież zostać złapana. „Ja chcę tylko dostać się do mojej ciotki”, myślisz, coraz bardziej spanikowana. Wtem skręcasz w jakąś ledwie widoczną uliczkę, a ty, ku największej uciesze, rozpoznajesz ją. To tędy chadzałaś wiele lat temu, kiedy spóźniłaś się na obiad i musiałaś czym prędzej znaleźć cię w domu cioci. A więc ta ścieżka zaprowadzi cię do domu!...

Ktoś nadal cię śledzi, czujesz to, jesteś tego pewna. Teraz już boisz się odwrócić w obawie przed ujrzeniem czegoś strasznego. Zamiast tego zaczynasz biec, usilnie próbując się uspokoić. Nic z tego, strach niemal cię paraliżuje, adrenalina buzuje w twoich żyłach…

Wtem słyszysz strzał. Strzał, następnie okropny jęk. Ktoś kogoś postrzelił, ktoś tam umierał.

To mogłaś być ty.

To prawie byłaś ty…

I oto wrota krainy snu zatrzasnęły się przed nią, zanurzając ją w wszechobecnej, niemal namacalnej ciemności ciszy.  Trwała tak jakiś czas, nie mając siły ani chęci, by choćby ruszyć palcem. Starała się nie dopuszczać do siebie żadnej myśli: wolała wsłuchiwać się w dźwięki jej ukochanego domu. Jednak umysł wiedział swoje i usilnie podsuwał jej okropne obrazy, zmuszając ją do rozmyślania nad nimi, czego tak bardzo pragnęła uniknąć. Widziała twarze, sytuacje przed wielu lat, czuła te wszystkie uczucia, które jej wówczas towarzyszyły. Żadne z nich nie były przyjemne i sprawiły, że Hekate szybko otworzyła oczy.

Ostatnio bardzo źle spała. Kiedy po godzinach rozmyślań pośród mroku nocy udawało jej się zapaść w sen, był on niespokojny i płytki: śniąc widywała tylko najstraszniejsze obrazy z przeszłości, zaś byle hałas natychmiast ją budził, zmuszając do ponownego zanurzania się w najciemniejsze zakamarki swoich wspomnień. Jakiż to żałosne: spośród tych wszystkich dwudziestu trzech lat jej życia najgorzej wspominała ostatnie dwa dni. Z całą pewnością, gdyby tak dobrze się zastanowić, znalazłaby o wiele gorsze momenty, przez które ciągał ją los, ale mimo to byłaby w stanie przeżyć to jeszcze raz pod warunkiem, że otrzyma możliwość cofnięcia się w czasie o te dwa cholerne dni. Czy prosiła o wiele?

Zdecydowanie prosiła o zbyt wiele.

Z ponurą miną niezgrabnie podniosła się z łóżka. Leniwie podreptała do dużego lustra stojącego pod rdzawo-czerwoną ścianą. Wyglądała jak siedem nieszczęść: szaro-zielone oczy, pozbawione jakiegokolwiek blasku, były podkrążone, wąskie wykrzywiały się grymasie niezadowolenia, a jasna cera zdawała się być bledsza niż zwykle. Nie mogąc dłużej na siebie patrzeć skierowała się do łazienki i szybko wskoczyła pod prysznic. Dopiero wstała, a jednak gorąca woda spłukiwała z niej całe zmęczenie niczym kurz. Pozostawało tylko orzeźwienie i zaduma. Niestety ciężar w sercu pozostał i nic nie zapowiadało zmiany.

To nieprawda, że wszystko, co jest ukrywane głęboko w sercu, powinno ujrzeć światło dzienne. Niektóre rzeczy niczym drzazga powinny tam tkwić, pomimo bólu, które zadawały. Każdy ma swoje tajemnice, swoje rozterki, opinie i lęki, jednak w momencie kiedy mogłyby zranić kogoś innego, powinny być ukryte najgłębiej, gdyż z czasem może się okazać, że wyjęcie tej drzazgi może być o wiele bardziej bolesne.

Niestety dwa dni temu ona, tak samo jak i najbliższa jej sercu osoba, pociągnęli za swoje drzazgi zbyt mocno, wykrzykując to, co nigdy nie powinno być powiedziane nawet szeptem. Myśląc o tym coś ścisnęło jej serce, a w gardle zaschło. Nie powinna o tym myśleć, przecież nie tylko ona popełniła błąd: podczas tej kłótni usłyszała wiele słów, które zdawały się być nożami wbijanymi w jej plecy.

Zdecydowanie nie powinna o tym myśleć, bo im więcej poświęca na to czasu, tym pewniejsza była tego, że dla osoby, którą kochała najmocniej w świecie, nie była nikim ważnym. Pomimo tak wielu wyznań miłości, pięknych słów i gestów niczym grom z jasnego nieba trafiło w nią poczucie, że to wszystko było… puste, bez żadnego przekazu. Na zewnątrz tak piękne, a w środku niewypełnione żadnym uczuciem. Zupełnie jak porcelanowa lalka. Bardzo głęboko w jej podświadomości świtało poczucie, że te podejrzenia, jakże bolesne, są też w jakimś stopniu absurdalne: przecież to tylko obawy, które cichutko, ostrożnie, niepostrzeżenie podsyłają okrutne myśli. To przez stres i niepokój wywołany niecodzienną sytuacją. Nic więcej.

Hekate jeszcze chwilę patrzyła w okno. Zapowiadał się miły, słoneczny dzień: słońce świeciło jasno na tle idealnie niebieskiego nieba, a delikatny wietrzyk kołysał zielonymi listkami. Wszystko zdawało się być tak radosne i pełne życia, że kobieta nabrała wątpliwości, czy oby na pewno wyjść z przytulnego domu, w którym do woli mogła pogrążać się w ponurych myślach. Tak więc jeszcze chwilę postanowiła opierać się pokusie wyjścia na miasto i włączyła telewizor, ze znudzeniem przełączając kolejne kanały. Kiedy natrafiła na jeden z programów informacyjnych zaprzestała poszukiwań: rozemocjonowany głos reporterki stojącej na tle karetek i wozów policyjnych wyraźnie wskazywał na to, że stało się coś ważnego. Heki wzruszyła ramionami i wsłuchała się w to, co miała do przekazania.

— …powtórzmy więc: Antoine  Voyant, przywódca Oeil Triangulaire¹, jednego z największych gangów narkotykowych na terenach Europy, został znaleziony martwy w swojej willi w Paryżu. Choć śledczy nie mają pewności, podejrzewa się, że to skutek potyczek mafijnych, jakie ostatnio zarejestrowano na terenach Francji i Niemiec. Z nieoficjalnych doniesień wynika, że francuskiemu gangowi skradziono towar o wartości dwóch milionów euro, w którego skład wchodziła głównie kokaina i heroina sprowadzana z Francji do Niemiec i Czech. Sprawców nie odnaleziono, jednak istnieją podejrzenia, że to…

Sparaliżowana przez szok, który wstąpił w nią po odsłuchaniu relacji, czym prędzej wyłączyła telewizor. Przygryzając wargę rozejrzała się błagalnie po pokoju: wiadomość o śmierci Voyanta była zła, oj bardzo zła! Przez długi czas Hekate nie mogła się ruszyć, a kiedy już zmusiła się do zbliżenia do okna, ogarnął ją paniczny strach, a krople potu wstąpiło na blade czoło. „To nie może dotyczyć jego, nie, to wcale nie musi dotyczyć jego…”, powtarzała sobie w myślach, jak gdyby usilnie chciała w to uwierzyć.

Kiedy po raz kolejny tego dnia coś nieprzyjemnie ścisnęło ją za serce, natychmiast wyszła z domu, szybkim krokiem udając się w pierwsze miejsce, jakie jej przyszło do głowy.

Tak jak podejrzewała, ulice Berlina były wyjątkowo zatłoczone: każdy pragnął wykorzystać ten piękny dzień jak najlepiej. Również w restauracji jej wuja było bardzo tłoczno: niemal wszystkie elegancki stoliki pokryte śnieżnobiałym obrusem były zajęte, a kelnerzy z niemałym trudem przeciskali się do gości. I choć była to naprawdę duża sala, teraz zdawała się być naprawdę bardzo mała. Tylko za zbudowanym z czerwonej cegły barem, który stał naprzeciwko wejścia, było luźniej: krzątało się tam tylko kilku pracowników. Zaś tuż obok o jedną z kolumn nonszalancko opierał się niski, pulchny mężczyzna o rzadkich czarnych włosach, czerwonych policzkach i wesołych piwnych oczkach. Kiedy tylko dojrzał Hekate, rozpromienił się i szybko do niej podszedł.

— Heki, jak miło cię widzieć! — zawołał, całując ją w policzek. — Wyjątkowo miło, wprost spadłaś mi z nieba!

— Co się stało, wujku? — spytała z niewielkim zainteresowaniem. Jej wzrok wciąż błądził po zapełnionym pomieszczeniu modląc się w duchu, by nie spotkać nikogo znajomego — niespecjalnie miała na to ochotę.

— Ach, to nic takiego, nie musisz się martwić, acz jednak potrzebna mi jest pomoc. — Viktor Rockermann wydawał się być coraz bardziej zestresowany. Hekate szybko zarejestrowała tę zmianę nastroju, co zaniepokoiło ją nieco: znała swojego wujka i jego skłonność do wpadania w tarapaty. — Po prostu potrzebny mi Oscar. Wiesz, o jakiego mi chodzi…

— Od tego od podrabiania dokumentów? — spytała z niedowierzaniem. — Wujku, w coś ty się, do cholery, znowu wplątał?!

— Nie tak głośno, Heki, proszę, ciszej — syknął zlękniony Viktor. — Tak, tak, o niego właśnie chodzi, tak… Znasz go, prawda? Jest z tej waszej świty, poza tym na pewno często widuje się z Falianem…

Dalej już nie usłyszała, co mówił jej wuj. Na dźwięk tego imienia dreszcz przebiegł po jej kręgosłupie, a jakiś niewidzialny głaz naciskał na jej klatkę piersiową, utrudniając swobodne oddychanie. Spojrzenie powędrowało gdzieś ponad ramię wuja, a myśli po raz kolejny tego ranka zaczęły swobodnie hulać w jej głowie. Niemało wysiłku musiała włożyć w to, by wrócić do rzeczywistości.

— …to znaczy wiesz, oczywiście  nie twierdzę, że byś sobie nie poradziła, ale nie o to chodzi — trajkotał Viktor, najwyraźniej w ogóle nie zauważając chwilowe nieobecności Hekate. — Chodzi o to, że ty znasz go lepiej niż ja. Na pewno Falian ci pomoże, ale nawet nie sądzę, by ci byłą potrzebna jego pomoc — po prostu podejdź do niego i powiedz, że stary Rockermann ma do niego interes. Zgoda? — Viktor zdawał się w ogóle nie zauważyć chwilowej nieuwagi Hekate.

— Dobrze — odpowiedziała zaskakująco lekko i naturalnie. — Zrobię to za chwilę.

Viktor uśmiechnął się promiennie. Hekate starała się odwzajemnić ten gest, jednak nie wyszło z tego nic prócz grymasu, który przywodził na myśl ból zęba. Doskonale znała Viktora i wiedziała, że ten człowiek nigdy nie uczył się na własnych błędach. W innych okolicznościach w ogóle by mu nie pomogła, mając gdzieś, koku i ile był winien pieniędzy, jednak miała w tym własny interes. Szła tam nie z chęci pomocy. Szła tam, gdyż chciała go zobaczyć: ujrzeć jego twarz i spojrzeć w głębokie, ciemnoniebieskie oczy. Pragnęła tylko, aby po zamknięciu powiek wciąż widzieć go oczyma wyobraźni.

 

***

Muzeum Sztuki Nowoczesnej jest dość oryginalnym miejscem na spędzenie wolnego czasu: w tak piękny czerwcowy dzień jak ten ludzie spacerowali po parkach, udawali się na wielkie zakupy w centrach handlowych lub po prostu opalali się w swoich ogrodach. Nic więc dziwnego, że niewielu wpadło na pomysł, by zaczerpnąć wiedzy na temat nowatorskiej sztuki. Jednak Taya Naamah miała zupełnie inne zdanie na ten temat: była w stanie poświecić każdą wolną chwilę na oglądanie wspaniałych obrazów czy niebanalnych rzeźb, które wciąż ją zadziwiały: ileż to w ludziach czai się wyobraźni i pasji, by ją urzeczywistniać! Smutne było zaś to, że coraz mniej ludzi to dostrzegało: Taya nie mogła pojąć, jak można było być aż tak zaślepionym i nie dojrzeć w tych wszystkich dziełach choćby krzty piękna, która niewątpliwie w nich drzemała.

Taya zarzuciła swymi długimi, prostymi, białymi jak śnieg włosami, spoglądając na swoją towarzyszkę. Była niższa od niej o głowę, miała krótkie, brązowe włosy i zadarty nos. Na wszystko spoglądała z nieukrywanym podziwem, na co Taya uśmiechnęła się dumnie, jaki gdyby wszystko wokół należało do niej. W rzeczywistości cieszyła się, że ktoś to doceniał.

— Wiesz, słyszałam, że jakieś dziecko namalowało na płótnie kilka kresek i plamek i ten obraz został sprzedany za kilkanaście milionów — ćwierkała zafascynowana Renne. — I pomyśleć, że talent wielu malarzy odkryto dopiero po ich śmierci, a takie dzieciaki, nie mając pojęcia o sztuce, zarabiają krocie…

— Nie talent, tylko dzieła i ich piękno — poprawiła koleżankę Taya. — Artysta musi mieć talent, zmysł i inteligencję, wówczas ma bardzo duże szanse, by dzięki swej twórczości zapisać się w kartach historii. A ten przypadek, o którym mówiłaś, jest pojedynczy, to tylko wyjątek, żadna reguła. Właśnie na tym to polega: nigdy nie wiesz, czego się po sztuce spodziewać, nie jest jak moda, która pojawia sie znikąd, by przeminąć o kilku miesiącach. Jeśli masz szeroki umysł, zrozumiesz.

Renne spoglądała z zaskoczeniem na Tayę, którą pochłonął właśnie inny obraz. Szatynkę jednak zainteresowało coś zupełnie innego: kilka metrów od nich, tuż obok rzeźby przedstawiającej trzy wrośnięte w siebie kwadraty, stał wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o czarnych, gęstych, sięgających ramion włosach i szarych oczach, w których czaił się tajemniczy blask. Blade usta wykrzywiały się w delikatnym, nieśmiałym uśmiechu, kiedy spoglądał na obie koleżanki a zwłaszcza na Tayę, zaś kiedy zorientował się, że jednak z nich go dostrzegła, zniknął gdzieś za kolejnymi posągami. Renne uśmiechnęła się złośliwie i zerknęła na białowłosą, która mruczała coś pod nosem.

— Wiesz co, ja już muszę znikać — mruknęła udając, że spogląda na zegarek zawieszony na nadgarstku. — Ale dostrzegłam bardzo ciekawe dzieło sztuki o… tam! — dodała, wskazując palcem w miejsce, w którym zniknął mężczyzna. — Musisz koniecznie je zbadać. Jak już je zobaczysz, na pewno będziesz wiedziała, o co chodzi. — I puszczając koleżance oczko odwróciła się na pięcie, udając się w stronę wyjścia.

Zaskoczona Taya spojrzała w tamtą stronę. Zbliżyła się o kilka kroków, zaglądając za jedną ze ścianek stworzonej z wystawy różnorodnych obrazów. Przyjrzała im się bliżej,  lecz przez roztargnienie dopiero po kilku chwilach zdała sobie sprawę, że przecież już je oglądała. Zdezorientowana zmarszczyła brwi: o co mogło chodzić Renne? 

— Czy ten obraz, pomimo radości, którą wyraźnie ukazuje, nie kojarzy ci się ze śmiercią?

Taya podskoczyła. Usłyszawszy tuż za sobą niski, łagodny i nieco zadumany głos odwróciła się gwałtownie, otwierając szeroko swoje szmaragdowe oczy. Tuż przed nią stał wysoki mężczyzna o hipnotyzującym spojrzeniu i uroczym, delikatnym uśmiechu. Zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć i dopiero po paru chwilach przypomniała sobie treść pytania. Wciąż lekko oszołomiona próbowała skupić się na malowidle, a kiedy w końcu jej się udało, ze zdziwieniem stwierdziła, że obcy miał rację: na płótnie została namalowana łąka, po której rozlewały się promienie słońca. Jednak to nie fakt, że słońce było zielone, pole różowe a niebo żółte dawał najwięcej do myślenia, tylko kilka czarnych ptaków przecinających sklepienie. Stanowiły ogromny kontrast, a kształt, który tworzyły, Tayi bardzo przypominały twarz wykrzywioną w paskudnym uśmiechu. Zadrżała.

— Chyba mam rację — zaśmiał się mężczyzna.

Taya uśmiechnęła się niepewnie, wciąż nie wiedząc, co odpowiedzieć. Oboje spoglądali na siebie czas jakiś, aż w końcu nieznajomy jakby ocknął się i wyciągnął w jej stronę swoja dłoń.

— Jestem Tevence — powiedział. — Jednak znajomi mówią na mnie Tev.

— Taya, miło mi — odparła nieśmiało.

— Czy zechcesz towarzyszyć mi podczas zwiedzania? Wyglądasz mi na osobę, która naprawdę zna się na rzeczy.

Kobieta zarumieniła się delikatnie. Kiwnęła tylko głową, po czym ruszyła przed siebie oczekując, że Tev podąży za nią. Poznanie nowej osoby bardzo poprawiło jej humor, dało też poczucie, że jest coś warta: w końcu została zauważona wśród szarego tłumu, a to przecież musi coś znaczyć. Przynajmniej ona tak to sobie tłumaczyła.

Jednak Taya była bardzo nawiną istotą. Naiwność to cecha szlachetnych lub głupich. Bądź jednego i drugiego, jak w przypadku białowłosej. Ale któż wiedział, ile stron historii zarysuje?

***…za kurtyną...***

Młody chłopiec rozejrzał się zdezorientowany. Teraz już nic zupełnie nie rozumiał: przecież jeszcze niedawno uciekał przed czymś, co zwykł nazywać Istotą. Swoim szaleńczym biegiem przecinał chłodne, nocne powietrze gdzieś w zupełnie obcym mieście. A teraz sceneria zupełnie się zmieniła: noc zastąpił dzień, a ciemna uliczka zamieniła się najpierw we wnętrze jakiegoś domu, potem w restaurację, a następnie w jasną, przestronną galerię. Tylko towarzysz pozostał ten sam. Chłopak miał mętlik w głowie, nie rozumiał, co się wokół niego działo. Czuł się jak widz w teatrze, który obserwował zmagania aktorów. Widział ich i słyszał, po prostu wiedział, że byli prawdziwi.

Ale to nie był teatr.

— Co… co to było…? — wyjąkał. Obraz zatrzymał się w momencie, kiedy zadał to pytanie: białowłosa kobieta i jej towarzysz nie udali się na spacer po galerii, zaś stali nieruchomo, podobnie jak reszta zebranych wokoło. Jakby czas się zatrzymał…

— Mówi się, że zegary to zabawki Czasu, którym nie można dawać wiary — odezwała się Istota. — Ale mają swój mechanizm — można je zatrzymać, przyspieszyć, albo cofnąć. Z czasem się tak nie da, prawda? — Istota puściła do chłopca oczko. Białe ślepia upiornie zabłyszczały. — A może i da… trzeba jednak wiedzieć, jak to zrobić. Tak się składa, że ja wiem.

Chłopiec słuchał tego wszystkiego z szeroko otwartymi oczami. Co on mówił, przecież to niemożliwe…

Niemożliwe tak samo jak przeniesienie go z jego pokoju w zupełnie inne miejsce przez stworzenie, które z całą pewnością nie jest człowiekiem, choć podobnie wygląda.

— A więc… a więc zatrzymałeś… czas?

Istota zachichotała radośnie, jak gdyby usłyszała jakiś niezwykle wesoły żart.

— A po cóż miałbym zatrzymywać czas? Ha! Nie sądzisz, że to marnotrawstwo? Nie, chłopcze. Ja go cofnąłem. A raczej przeniosłem nas w czasie. Do przeszłości.

Chłopiec czuł, jak trzęsły mu się kolana. Teraz już nic nie rozumiał, choć zdawać by się mogło, że Istota wyrażała się bardzo jasno. A mimo to przez chwilę miał wrażenie, że śni. Powietrze wokół niego zadrgało, a w głowie się zakręciło. Przez krótką, wspaniałą chwilę wszystko zdawało się być tylko i wyłącznie wytworem jego bujnej wyobraźni…

— Dlaczego mnie tu zabrałeś? — zapytał, unikając spojrzenia mu w oczy.

— Cóż… — Istota zastanowiła się chwilę. — Zrobiłem już to, co do mnie należało, o czym się wkrótce dowiesz, bo ci to pokażę. I pewnego dnia stwierdziłem, że okropnie mi się nudzi, a ty zdawałeś się idealnym młodzieńcem do zabawy… — Istota zerknęła na niego kątem oka, obserwując reakcję. I kiedy chłopak jeszcze szerzej otworzył oczy, zaśmiała się krótko, po czym machnęła ręką. — Żartowałem. Po prosu dotrzymuję obietnicy, którą… sam kazałem komuś złożyć. Ale to było bardzo dawno temu.

— Co to za tajemnica? — dopytywał chłopiec.

— Za dużo mielesz jęzorem. Choć, pokażę ci coś…

_____________

¹ fr. Trójkątne Oko